انواع سازه فضاکار
معرفی مدل های مختلف سازه فضاکار را مورد بحث قرار می‌دهیم.
در واقع کلیت این سازه ها همان تعریف اصلی است که درباره آن وجود دارد.
اما در اسامی این نوع سازه تغییراتی به وجود می‌آید که می‌توان آن ها را این گونه نامگذاری نمود؛
- اولین نوع از سازه های فضاکار شبکه های تخت می‌باشد.
- دومین مدل از این نوع شبکه چلیک ها هستند.
- در انتها می‌بایست به گنبدها اشاره ای داشت.
شبکه چیست؟
به ترکیب یک مجموعه و سیستم یک یا چند وجهی با لایه های یکپارچه شبکه می‌گویند.
شبکه تخت تشکیل شده از یک دو وجهی که با تیرهای واحد متصل گردیده است.
در واقع شبکه های تخت قادر هستند، یک، دو و یا چند لایه باشند.
این نوع شبکه ها اکثرا دو لایه هستند و به این نوع مورد کاربرد قرار مصمی‌گیرند.
شبکه های سه لایه در برخی مکان ها، جایگزینی برای شبکه های دو لایه طویل جهت پیشگیری از کمانش استفاده می‌گردد.
مسئله دیگری نیز مورد بحث می‌باشد این است که در طراحی شبکه های دو لایه و سازه های فضاکار می‌بایست به این موضوع توجه اساسی نمود، که جهت توزیع بهتر نیرو و کششی شدن آن ستون ها در درون آن تعبیه می‌گردند. در واقع به چندین گره اتصال دارند و بهتر می‌شود اگر توزیع نیرو در سازه به صورت مرتب در پیرامون کنسول باشد.
نوع دوم سازه فضاکار شبکه ای است که در یک سمت شامل انحنا می‌باشد، که به آن چلیک گویند.
این سازه اکثرا جهت پوشش سطح هایی از ستون است و بر روی لبه های چلیک که به تکیه گاه اتصال دارد، تعبیه می‌گردند.
این نوع سازه دارای محور است و اتصالات چلیک یک لایه، اتصالات صلب است. این نوع شبکه اغلب ترکیبی و تیر کمری نقش ترکیب کردن چلیک ها به یکدیگر را بازی می‌کنند. این نوع شبکه باید قوی باشد و تیر و ستون به شکل خورشید باشند. زیرا با این شکل آن را تقویت می‌کنیم.
چلیک اریبی و چلیک لملا با مقاطع بیضی گون، سهمی گون و هذلولی گون از انواع شبکه های چلیک می‌باشند.
آخرین نوع یعنی گنبدی در دو جهت دارای انحنا می‌باشد.
کاربردهای آن در مقیاس‌های وسیع و بزرگ و برای پوشاندن سقف‌های عریض است. سازه های گنبدی به دلیل توانایی در بازتاب نور خورشید باعث کاهش قابل توجه مصرف انرژی می‌شود.